Gemeenschap
31 oktober 2007Min of meer in het verlengde van de vraag naar of er een Nederlandse identiteit bestaat (zie Máxima) ligt de vraag of Nederland een gemeenschap is. Het is handig om je een gemeenschap te voelen, want dan doe je over het algemeen net wat meer voor elkaar. En misschien is het wel makkelijker om je een gemeenschap te voelen als je een gedeelde identiteit hebt. Of liggen de verbanden allemaal net andersom? Hoe het ook zij, het gemeenschapsgevoel doet zich in Nederland als ik het goed zie met regelmaat gelden. Bij de begrafenis van André Hazes, op de verjaardag van de koningin of bij de een of andere sportfinale.
Of op de pont van Amsterdam-Noord naar het Centraal Station, de laatste van vannacht, waar zich op het dek een wat uitgelaten massa heeft verzameld. Opgetogen na een avond festivalbezoek met vrienden en drankjes. En als vanzelf worden wij allemaal bekenden van elkaar. Wij stoten elkaar aan en glimlachen, want wij waren bij dezelfde voorstelling. Wij praten nog wat na met diegenen die we vanavond voor de eerste en laatste keer zien. Over de boot, over een opvallende straatartiest. En we wijzen, want kijk: daar komt een immens gevaarte aan.
Het reusachtige schip dat als vaste aanlegplaats de steiger naast het Muziekgebouw heeft en daar vele meters bovenuit torent, ligt nu midden op het IJ. Sterker nog, het vaart, heel langzaam, maar bewegen doet het. En het is nog gigantischer dan gedacht, hoger dan een flatgebouw en zeker imposanter dan de pont. Een meter of twintig boven de waterspiegel kunnen we mensjes onderscheiden. Cruise-gangers, die een laatste blik op de achterkant van de stad werpen. Jammer voor hen. Wij zwaaien als één hand (onmogelijk zo'n verschijnsel te negeren) en roepen niet.
Je kunt je niet welkomer voelen bij een afscheid. En wij niet eensgezinder.
Geschreven door Marina.
Een reactie posten
