- Oude stukjes - 1 apr 2005 3 apr 2005 11 apr 2005 14 apr 2005 28 mei 2005 7 jun 2005 11 jun 2005 22 jun 2005 24 jun 2005 10 jul 2005 17 aug 2005 27 aug 2005 5 sep 2005 12 sep 2005 20 sep 2005 14 okt 2005 22 okt 2005 24 okt 2005 8 nov 2005 14 nov 2005 22 nov 2005 23 nov 2005 5 dec 2005 8 dec 2005 13 dec 2005 4 jan 2006 10 jan 2006 16 jan 2006 17 jan 2006 30 jan 2006 3 feb 2006 7 feb 2006 12 feb 2006 24 feb 2006 28 feb 2006 16 mrt 2006 20 mrt 2006 25 mrt 2006 27 mrt 2006 3 apr 2006 12 apr 2006 26 apr 2006 8 mei 2006 30 mei 2006 15 jun 2006 22 jun 2006 29 jun 2006 1 jul 2006 11 jul 2006 13 jul 2006 14 jul 2006 3 aug 2006 8 aug 2006 7 sep 2006 18 sep 2006 22 sep 2006 12 okt 2006 26 okt 2006 2 nov 2006 16 nov 2006 7 dec 2006 14 dec 2006 21 dec 2006 28 dec 2006 11 jan 2007 19 feb 2007 1 mrt 2007 16 mei 2007 25 jun 2007 30 jun 2007 10 jul 2007 11 jul 2007 16 jul 2007 24 jul 2007 2 aug 2007 16 okt 2007 24 okt 2007 31 okt 2007 24 nov 2007 8 dec 2007 13 dec 2007 4 feb 2008 11 feb 2008 18 feb 2008 22 feb 2008  gokje?

 

Servie VII: Kosovaarse kinderen

Gemiste kans voor de Servische publieke omroep, waar deze week een programma genaamd ‘Leven in de kooi’ (of iets van gelijke strekking) werd uitgezonden. Deze kooi maakte geen deel uit van een decadent spelprogramma, maar betrof de isolatie van Kosovaars-Servische kinderen.

De setting: klein jongetje op schommel die door de camera geïnterviewd wordt. “Wat eten jullie meestal?” “Aardappels.” Iets groter meisje op schommel, na close-up van prikkeldraad met daarachter fladderende vlinder: “Ik ben bang als er vreemde auto’s langskomen, misschien komen ze me kidnappen.”

Dan over naar de studio, waar zes kinderen in de leeftijd van negen tot dertien jaar in grote stoelen zijn gezet, toneelverlichting op hun hoofden. Zij worden door een nepblondine in kort zwart aan een kruisverhoor onderworpen. Haar houding is continu gebogen om op stoelhoogte te kunnen converseren, haar armen aanhoudend gekruist. Zij werkt bij iedere vraag zo veel mogelijk alle zes de kinderen af, die overeenkomstig hun rol het ene door sociale druk ingegeven antwoord na het andere oplepelen en er niet voor terugdeinzen hun leeftijdsgenoten exact te herhalen. Wijze kernwoorden: angst en vrijheid.

Fysiek onpasselijk word ik van dit programma. Het publiek onthaalt de juiste reacties met applaus. En waar nodig ontlokt de presentatrice ze middels insinuerende vraagstellingen aan de jongens en meisjes. “Hoe is het leven voor jou? Is het zwaar?”, “Huil je wel eens?” (Jongens: neuh, meisjes: ja, maar ik weet niet meer waarom), “Als er ’s winters geen stroom is heb je het zeker erg koud?” Als een strenge schooljuffrouw wijst ze haar slachtoffers aan, een droog ‘ok’ na ieder antwoord.

Kinderen op grote podia die doodernstig beweren: “Mijn wens voor de toekomst: dat ik weer kan lachen”, kan ik niet serieus nemen. Dat is jammer, want ongetwijfeld leiden zij geen eenvoudig (of luxe) leven. Maar breng dat dan eerlijk in beeld – laat de jeugd een vrij rond-de-tafel gesprek voeren, schotel de kijker een documentaire voor waarop van het door Albanezen omringde dorp meer te zien is dan de schommel. Alles overtuigender dan minderjarigen als propaganda-instrument voor de camera te drijven.

Servië I: democratie
Servië II: de Chinezen komen
Servië III: on the road
Servië IV: democratisering
Servië V:welkom
Servië VI: kokend

Geschreven door Marina.

Een reactie posten

Tekst en ontwerp (c) Marina, 2005 - 2008.